دبستان شهید یحیی سلیمانی کلا صفا

ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﮑﺎن اﻣﺘﯿﺎز دﻫﯿﺪ

نظرات درباره‌ی دبستان شهید یحیی سلیمانی کلا صفا

• احمدرضا

  

  1404/06/10

  

  • گزارش نظر

  صبح زود، پیش از آن‌که خورشید کامل از پشت کوه‌های البرز سر بزند، مه نازکی روی شالیزارها نشسته است. صدای آرام رودخانه که از میان روستا می‌گذرد، با آواز پرندگان درهم می‌آمیزد. بوی خاک نم‌خورده و جوانه‌های برنج، هوای خنک صبحگاهی را پر کرده. از کوچه‌های باریک و خانه‌های قدیمی با سقف‌های شیروانی رد می‌شوی. در دوردست، گنبد سبز بقعه درویش سهراب از میان درختان پیدا می‌شود؛ جایی که اهالی برای دعا و آرامش دل به آن پناه می‌برند. کمی جلوتر، صدای اذان از مسجد امیرالمؤمنین (علیه السلام) بلند می‌شود. پیر و جوان، زن و مرد، آرام‌آرام به سمت مسجد می‌روند. اینجا قلب تپنده روستاست؛ جایی که نه‌فقط برای نماز، که برای همدلی و هم‌صحبتی گرد هم می‌آیند. در مسیر، از کنار مدرسه شهید یحیی سلیمانی می‌گذری. حیاط مدرسه پر از خنده و هیاهوی بچه‌هاست. روی دیوار، تابلویی با عکس دو شهید روستا نصب شده: شهید مجید راعی، جوانی که با شجاعت به جبهه رفت و جانش را برای اسلام و میهن فدا کرد. شهید یحیی سلیمانی، که نامش بر سردر همین مدرسه جاودانه شده و الهام‌بخش نسل‌های آینده است. ظهر که می‌شود، نور خورشید روی خوشه‌های برنج می‌رقصد. زنان روستا کنار جوی آب مشغول شستن سبزی و میوه‌اند، و مردان در مزارع کار می‌کنند. بوی نان تازه از تنورهای خانگی در کوچه‌ها می‌پیچد. غروب، آسمان به رنگ‌های نارنجی و بنفش درمی‌آید. صدای خروس‌ها و زنگوله گاوها از دور شنیده می‌شود. خانواده‌ها جلوی خانه‌ها می‌نشینند، چای داغ می‌نوشند و از خاطرات قدیم می‌گویند؛ از روزهایی که کنس‌پا هنوز جاده آسفالته نداشت، از جشن‌های برداشت برنج، و از دلاوری‌های شهیدانش. شب که می‌رسد، سکوتی آرام همه‌جا را می‌گیرد. تنها صدای رودخانه روستا شنیده می‌شود. ستاره‌ها بالای سر، مثل چراغ‌های کوچک، چشمک می‌زنند و روستا در آغوش شب آرام می‌گیرد.

  بیشتربستن

  لینک نظر کپی شد!

  1 لایک