امامزاده صالح (ع) نیمور

امام زاده صالح (ع) از فرزندان امام موسی کاظم (ع) و از برادران امام رضا (ع) است.آقای عباس مهدی بابائی که چند سالی است متولی این امام زاده است در خصوص چگونگی شهادت ایشان می‌گوید: « این امامزادۀ بزرگوار در زمان حضور برادرش امام رضا (ع) قصد سفر از مدینه به ایران را داشته است که در روستای نخجیروان گرفتار دشمنان می شود. هنگام ورود ایشان و همراهانش به این منطقه، دشمنان او را از سمت نخجیروان تعقیب می‌کنند و مورد حمله قرار می‌دهند. ایشـان با عبور از رودخـانۀ لعل بار و از سمت دشت سوآز وارد نیم‌ور می‌شوند. در دشت نیم‌ور و در حالی که قصد گریختن از دست دشمنان را داشتند تیری به شانه ایشان و کمی جلوتر نیز تیری به چشمشان اصابت می‌کند. در محل دیگری از دشت تعداد سربازان دشمن به قدری زیاد بوده است که می‌گویند مثل مور بر سر ایشان می‌ریزند و امامزاده نیز پس از گریز از این مهلکه در نزدیکی محل دفن فعلی‌شان از نظرها غیب شده تا اینکه در محل فعلی بارگاهش به شهادت می‌رسند.کمک ایشان می‌روند و چهل نفر از اهالی به همراه ۱۵ نفر از همراهان امامزاده نیز در رکاب ایشان به شهادت می‌رسند. زمان وقوع این اتفاقات، همزمان با برداشت محصول کشاورزی بوده است و مردان در دشت مشغول به درو و زنان نیز مشغول خوشه جمع کردن بوده‌اند. مردم مسلمان و دوستدار اهل بیت به غلام ایشان در پای قبر امامزاده و ۱۴ نفر دیگر در ضلع شرقی آرامگاه دفن گردیده‌اند. چهل نفر از شهدای نیم‌وری نیز در ضلع غربی به خاک سپرده شده‌اند. مردم ولایت مدار نیم‌ور دو بارگاه درست می‌کنند یکی برای امامزاده و یارانش و یکی برای شهدای نیم‌ور. ساختمان شهدا را «چهل اختران» نامیدند که بعدها به خاطر فرود نور از آسمان بر آن به غیب‌خانه نیز معروف گردید. نور باران حرم امامزاده و یارانش بارها توسط کشاورزان روایت شده است. در سال ۱۳۴۸ دو بنا تخریب وبه یک بنای جدید تبدیل می‌شود. پس از آن محل ورود امامزاده به دشت کشاورزی را «قدمگاه»، محل اصابت تیر به شانه ایشان را «شون آقا»، محلی که مثل مور بر سرشان ریختند «مورون»، جایی که چشم ایشان تیر خورده را «کورون» می نامند، محل غیب شدن آقا را «کوچه غیبی» و محلی که جنگ شدیدی اتفاق افتاد و شهید شدند رزم گاه می‌گویند. » گنبد این بزرگوار نیز در ابتدا نیزگلی بوده وگمان می‌رود همزمان یا در همان عصر با گنبد امامزاده محمد(ع) ساخته شده باشد چنانچه در کتاب گنجینه آثار قم نیز به این مطلب اشاره شده است. محوطۀ این امامزاده سالهاست که به عنوان آرامگاه شهر نیم‌ور مورد استفاده قرار می‌گیرد و چندین مرحله بازسازی گردیده است. -۱۶ امامزاده گان محمد (ع) و اسماعیل (ع) در مرکز شهر نیم‌ور و پایین‌تر از میدان امام حسین (ع)، در خیابان ۱۷ شهریور گنبد و بارگاه دو امامزاده شریف به نامهای محمد و اسماعیل به چشم می‌خورد. در این آستانۀ مبارک مرقد دو امامزاده معظم، سید محمد(ع) و سید اسماعیل(ع) از نوادگان امام زین العابدین (ع) می‌باشند که در بیابان‌ها سرگردان بوده‌اند و توسط دشمنان به شهادت رسیده و در یک قبر بزرگ به خاک سپرده شده‌اند. اهالی شهر فقط نام امامزاده محمد(ع) را در گفت و شنودها خود به کار می‌برند (معروف به شاهزاده محمد). اما در زیارتنامه و خواندن زیارت و سلام دادن لفظ دو بزرگوار را بر زبان جاری می‌سازند. عباس مهدی بابایی از معتمدین و متولیان امامزاده‌های نیم‌ور و به نقل از آنچه بزرگان برای ایشان تعریف کرده‌اند، ‌می‌گوید: « در عهد سلطنت محمد شاه قاجار(و شاید کمی قبل تر) در قسمت جنوب شرقی نیم‌ور طویله بزرگی بوده به نام چال گوگل (گاو گله دان)که مردم همه روزه صبح گاو وگوسفندان خود را در این محل جمع کرده و آنان را برای رفتن به چراگاه به چوپان می‌سپردند. در ضلع شمالی این طویله یک تپه وجود داشته و با وجود آنکه بر روی آن بوته علف بیابانی و خار سبز شده بودگاو وگوسفندان برای چِرا اصلاً روی این تپه خاکی نمی‌رفتند و حتی پشت به آن نمی‌کردند و چند سالی بود که علفهای بیابانی آن دست نخورده باقی مانده بود. این موضوع نظر چوپان را به خود جلب کرد. چوپان چند مرتبه گوسفندان را به طرف تپه خاکی می‌راند اما گوسفندان امتناع می‌کردند. چوپان از این موضوع به سادگی نمی‌گذرد و پی می‌برد که حکمتی در آن نهفته است لذا این موضوع را به اطلاع یکی از معتمدین محلی آن زمان یعنی آقا عبدالله( حاج عبدالله) از بزرگان نیم‌ور می‌رساند. حاج عبدالله یکی از افراد متدین بوده است که بنای این امام زاده و مسجد جامع این شهر را به این مرد شریف نسبت می‌دهند.

در حال بازسازی بود و درب ها همه متاسفانه بسته بود. من عکس رو از بیرون پشت شیشه گرفتم