مزار حاج محمد صادق‌ زاده

, به خدا خواهم گفت آنچه را گرفتی همه جان من بود روحت شاد بابای نازنینم

غفرالله له و رحمه و اجعل مثواه الجنه و حشره مع سادته محمد و آل محمد

پدرعزیزم همیشه در قلب ما زنده ای روحت شاد

آری، آن روز چو می رفت کسی داشتم آمدنش را باور من نمی دانستم معنیِ «هرگز» را تو چرا بازنگشتی دیگر؟ آه ای واژه ی شوم خو نکرده ست دلم با تو هنوز

بابای عزیزم! به خداحافظی تلخ تو سوگند، نشد/ که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد. تنها امید من این است که که با هر نفسی که می کشم، گامی به تو نزدیکتر میشوم.

میدونستی دلتنگیت چه سخته...🥀🥀 پدر نیستی که ببینی هنوز فرزندان تو گاه و بیگاه با یاد شیرین سخن‌های تو ایام می‌گذرانند نیستی اما گونه های فرزندان تو هنوز عصرهای پنجشنبه نم آلود و غصه دار است آخر چگونه می‌شود از یاد برد آن همه مهربانی و صبوری را؟ بابای مهربونم بابای عزیزم میدونم دیگه پاهات درد نمیکنه دیگه کمرت درد نمیگیره خوبِ خوب شدی قشنگ راه میری و کنار عزیزانت داری زندگی شیرینی رو میگذرونی باباجانم تو اونجا در دنیای قشنگت خوب باش شاد باش من اینجا با غم نبودنت یجورایی سر می کنم. زنده زنده جون میدم خدا کنه هیچ وقت صدای دلتنگی هام به گوشت نرسه. الهی که همیشه جایگاهت غرق نور و آرامش باشه من به امید دیدار دوباره تو همه رنج ها و غصه هامو تحمل میکنم. بابای مهربونم منو از دعای خیرت بی نصیب نزار.

ای غایب از نظر به خدا می سپارمت������������

رفت و غزلم چشم به راهش نگران شد دلشوره ی ما بود، دل آرام جهان شد در اوّل آسایش مان سقف فرو ریخت هنگام ثمر دادن مان بود خزان شد زخمی به گل کهنه ی ما کاشت خداوند اینجا که رسیدیم همان زخم دهان شد آنگاه همان زخم، همان کوره ی کوچک، شد قلّه ی یک آه، مسیر فوران شد با ما که نمک گیر غزل بود چنین کرد با خلق ندانیم چه ها کرد و چنان شد ما حسرت دلتنگی و تنهایی عشقیم یعقوب پسر دید، زلیخا که جوان شد جان را به تمنّای لبش بردم و نگرفت گفتم بستان بوسه بده، گفت گران شد یک عمر به سودای لبش سوختم و آه روزی که لب آورد ببوسم رمضان شد یک حافظ کهنه، دو سه تا عطر رفت و همه ی دلخوشی ام یک چمدان شد با هر که نوشتیم چه ها کرد به ما گفت مصداق همان وای به حال دگران شد