شاهزاده اسحاق نوش آباد

بقعة این امامزاده مقابل درِ مسجد جامع شهرستان نوش آباد از توابع شهر آران و بیدگل قرار دارد. مجموعه، بنایى قدیمى از خشت و گل است که ظاهراً متعلّق به دورة قاجاریّه مى‏باشد. درِ بقعه مقابل مسجد جامع باز مى‏شود. ایوان بنا رو به جانب شمال و به ابعاد 4×6 و ارتفاع آن حدود شش متر است و مختصرى کاشى‏کارى دارد. مقابل ایوان، صحن حدود سیصد مترى مى‏باشد که در آن یک واحد منزل کوچک، جهت نگهبان احداث شده است. جانب غرب بقعه، با خرید دو واحد از منازل مسکونى، قصد اضافه کردن شبستانى به مساحت حدود چهار صد متر به حرم را دارند. اتاق مرقد به ابعاد 6×6 متر و در وسط آن ضریح چوبى مشبّکى به ابعاد 2×5/2 متر نصب است. غرب مرقد، در جانب شمال بقعه، شبستان دیگرى به ابعاد 10×6 متر با طاق گنبدى وجود دارد و اخیراً میراث فرهنگى آن را مرمّت نموده است. بر فراز بقعه، گنبد عرقچینى با طاق جناغى به چشم مى‏خورد که داراى نقّاشى‏هاى ظریف و به صورت هشت پر مى‏باشد. کف و ازارة اتاق مرقد با سنگ مرمر پوشش یافته و با همّت پدر شهید حاج آقا سبیلى، طرح توسعة آن پیگیرى و اجرا مى‏شود. مقابل مسجد و خارج از صحن امامزاده، آب انبار بسیار بزرگ با عمق حدود 15 متر قرار دارد که در سر در آن اشعارى از محتشم کاشانى حک شده است. اهالى نوش آباد، اعتقاد خاصّى به این امامزاده دارند و او را از نوادگان امام موسى کاظم(ع) مى‏دانند. (10231 هـ . ق) درهاى چوبى‏: داخل رواق امامزاده دو درِ چوبى با مشخّصات زیر قرار دارد: الف: در کنارة رواق، در چوبى دو لنگه به دیوار تکیه دارد که تنکه‏ها و آلت چینى‏هاى یک لنگة آن ریخته است. این در که ورودى رواق بوده، در اثر سیل متلاشى شده است و دارای منبّت کارى است ب: درِ چوبى ورودى شرقى که داراى دو لنگه به ابعاد 06/1×06/2 متر مى‏باشد. بخشى از نوشته‏ها و منبّت کارى آن در اثر مرور زمان و عوامل جوى و سیل محو شده است و نوشته‏هاى باقى مانده بدین شرح مى‏باشد: «وقف مسجد جامع کرد فخر الاماجد، محمّد حسین بن حسین برزى، عمل استاد تاج الدّین ابن استاد ولى الدّین نجّار، حفظهما اللَّه و به خطّ على بن فخرالدّین اقدیسى». در لنگة سمت راست، جملات شهادتین و «على ولى اللَّه» نیز کنده کارى شده است. گرچه بخشى از نوشته‏هاى این در، که احتمالاً حاوى تاریخ ساخت بود، در اثر سیل از بین رفت، ولى با توجّه به متن کتیبة چوبى کوچکى که به ستون منبر آویخته شده، تاریخ ساخت در را 792 هـ . ق ذکر کرده است و از پدر تاج الدّین به عنوان مرحوم استاد ولى یاد مى‏کند، امّا در نوشته‏هاى این در هم، پدر تاج الدّین را استاد ولى ذکر کرده و مى‏توان چنین نتیجه گیرى کرد که به هنگام ساخت این در توسّط تاج الدّین، پدر او استاد ولى در قید حیات بوده است. به عبارت دیگر، این در، قبل از سال 792 هـ . ق ساخته شده است. منبر چوبى‏: مهم‏ترین اثر تاریخى این امامزاده، منبرى چوبى مى‏باشد که در اثر سیل سال 1335 از هم پاشیده شد و سالیان درازى قطعات آن، در گوشة رواق انباشته شده بود. این منبر داراى منبّت کارى‏هاى ظریف و طرح و نقش‏هاى گوناگون است. بر ستون‏هاى دیوارة کنار پلّه‏ها و مُسند آن آیات قرآنى کنده‏کارى شده و داراى کتیبه‏اى است که در آن نام بانى و تاریخ ساخت که سال 543 هـ . ق مى‏باشد، درج شده است