مقبره شیخ کبیر بابل

آیت الله شیخ محمدحسن مازندرانی معروف به شیخ کبیر (۱۳۴۵-۱۲۴۰ ق)، یکی از فرزانگان جهان تشیع، فقیه جلیل القدر، حکیم فرزانه، عالم نامدار و مجتهد فرهیخته، می باشد. او از یک طرف زعامت و مرجعیت مازندران و بویژه بابل را به عهده داشت و حلال مشکلات دینی و اجتماعی مردم بود، و از طرف دیگر با تکیه بر کرسی تدریس، روحانیون و فضلای منطقه را تحت پوشش گرفته و شاگردان زیادی را از چشمه فیاض علم و معنویت خود سیراب ساخت. ولادت و خاندان شیخ محمد حسن مازندرانی فرزند شیخ صفرعلی در حدود سال ۱۲۴۰ قمری در قزوین دیده بجهان گشود. مشهور بین تراجم نگاران این است که پدر بزرگوارش از فلاسفه و عرفای بزرگ قزوین، معروف به ملا صفرعلی لاهیجی قزوینی می باشد. او از اهالی بابل مازندران بود که در جهاد علیه روس ها شرکت کرد و بعد از بازگشت در قزوین سکنی گزید. در فلسفه و علوم عقلی شاگرد حکیم الهی ملا علی نوری و در فقه و اصول شاگرد سید محمد مجاهد به حساب می آمد. تحصیلات و استادان شیخ محمدحسن از همان کودکی با توجه به محیط خانوادگی اش تربیت دینی یافت و راه پدر عالمش را در پیش گرفت و به سوی تحصیل معارف اسلامی گام برداشت. مقدمات دینی اعم از ادبیات و منطق را در حضور استادان قزوین فراگرفت، سپس مراتب سطح حوزه را برای کسب فقه و اصول آغاز نمود که شیخ محمدتقی برغانی و محمدصالح برغانی (م، ۱۲۷۱) دو معلم مبرز آن آینده ساز حوزه بودند. شیخ در کنار دروس معمولی حوزه، معقولات (فلسفه و عرفان الهی) را نیز از پدرش ملا صفرعلی آموخت. وی پس از کسب استفاده از بزرگان قزوین، جهت نیل به مقامات عالی علمی، راه عتبات عالیات را در پیش گرفت. ایشان در مدت اقامت در عراق در حوزه های علمی کربلا و نجف اشرف در محفل علمی شخصیتهای ارزشمند و بزرگ شیعه حضرات آیات عظام مولی محمدتقی هروی اصفهانی (م، ۱۲۹۹ ق)، شیخ محمد حسن نجفی (صاحب جواهر)، شیخ محمدحسین فاضل اردکانی، سید محمدباقر شفتی، شیخ حسن برغانی حائری، شیخ مرتضی انصاری و علمای دیگر شرکت جست و متواضعانه زانوی ادب بر زمین زد و در رشته های مختلف علوم اسلامی چون فقه، اصول، رجال، کلام و تفسیر بهره های مختلف برد و به مقام رفیع اجتهاد دست یافت. شیخ مازندرانی که دارای نبوغ و استعداد سرشار علمی بود، به زودی مورد توجه فرزانگان و بزرگان علمی عراق قرار گرفت و خود از مشایخ روایی شیعه گشت و بزرگانی چون آیت الله مرعشی نجفی به دریافت اجازه از ایشان مفتخر گردید. آیت الله مرعشی نجفی(ره) نیز ضمن معرفی ایشان بعنوان یکی از مشایخ روایتی خود می فرماید: «علامه فقیه،‌ متکلم حکیم، پیرمرد پر میمنت و مبارک، آیت الله شیخ محمدحسن مشهور به شیخ کبیر مازندرانی فرزند مولی صفرعلی بارفروشی (بابلی) که از علمای امامیه بوده است.» ویژگی‌های اخلاقی شیخ محمدحسن مازندرانی عارفی واصل و خود ساخته و مجسمه ای از تقوا و اخلاص و از شیفتگان و دلدلدگان خاندان عصمت و طهارت (علیهم اسلام) بود، در عین احراز مقام مرجعیت، از ساختن جامعه و تهذیب نفوس مستعدّه و ترویج تقوا و پرهیزگاری و احکام متعالی شرع مقدس اسلام غافل نبود و ضمن اقامه جماعت، شیفتگان معرفت و مشتاقان معارف و تشنگان حقیقت را از چشمه جوشان خود سیراب می ساخت. نفس گرم و بیانات بلیغ و شیوا و دلنشین آن راد مرد علم و تقوا در مسجد جامع، هر شنونده ای را مجذوب خود می ساخت و مؤمنین را از هر سوی، به آنجا می کشاند، بطوری که بسیاری از اوقات حیاط و خیابانهای اطراف مسجد، مملو از جمعیت می گردید. او بخاطر حسن معاشرت و سیره عالی و بر خورداری از فضایل و ملکات اخلاقی و مقامات معنوی، مورد ارادت و محبت عامه مردم مازندران حتی اقلیتهای مذهبی قرار داشت و بیت ایشان همواره محل رفت و آمد مردم و پناهگاه افرادی بود که مشکلات مختلف رنج می بردند و برای رفع آن، از وجود مبارکش استمداد می کردند. بطوری که در سفرنامه ناصر الدین شاه آمده، وی نیز در سفر به بابل، به محضر آن بزرگوار شرفیاب گردیده و عرض ادب نمود. وفات سرانجام آن زعیم عالیقدر و مجتهد فرهیخته، پس از عمری با برکت و سرشار از معنویت و خدمت، در ماه شوّال سال ۱۳۴۵ قمری در ۱۰۵سالگی دار فانی را وداع گفته و به دیار معبود شتافت. پیکر مطهر ایشان پس از تشییع باشکوه، در مسجد محدثین بابل در مقبره بارفروش و کنار مقبره مولی محمدنصیر (معروف به ملا نصیر) به خاک سپرده شد.