مسجد جامع گز گز برخوار

مسجد جامع گز که با عنوان مسجد بزرگ هم شناخته می‌شود، بر باقی‌مانده‌های آتشکده بهمن‌ ابن اسفندیار در دوره ساسانیان ساخته شده است. قدمت این بنا متعلق به دوران آل بویه و سلجوقی است و به جرات می‌توان گفت، از قدیمی‌ترین بنای آجری شهرستان شاهین شهر و میمه محسوب می‌شود. از ویژگی‌های بارز این بنای تاریخی، محراب و مناره سلجوقی آن است، به‌طوری‌که دو راه پله جدا برای مناره‌ی مسجد در نظر گرفته شده که می‌توان هم‌زمان از آن بالا و پاین رفت، بدون این‌که افراد با یکدیگر برخورد داشته باشند.

مسجد گز در روستايي در 18 كيلومتري شمال شهر اصفهان واقع شده و از نواحي قديمي و تاريخي حومه اصفهان محسوب مي ‌شود. اين مسجد كوچك چهار ايواني مربوط به دوره سلاجقه است كه در دوره‌هاي بعد، خرابي ‌هايي به آن وارد آمده و تجديد ساختمان شده ولي به مقدار زياد مشخصات سلجوقي خود را حفظ كرده است. ايوان‌هاي شمالي، جنوبي، خاوري و باختري در اين مسجد دو به دو قرينه هم هستند و صحن آن به شكل مربع و طول و عرض آن در حدود 12 متر است. آثار قابل ملاحظه سلجوقي اين مسجد در ايوان باختري آن است و دو راهروي فعلي مسجد در طرفين اين ايوان قرار دارند. درهر يك از دو ضلع شمالي و جنوبي ايوان باختري دو مدخل به ارتفاع تقريباً دو و نيم قرار دارد. تزيينات طاق‌هاي هلالي شكل آن ها از آجر و گچ، نظير تزيينات سلجوقي داخل ايوان خاوري مسجد جمعه اصفهان است و در بالا پشت بغل‌هايي از تزيينات آجري دارد. پشت مدخل داراي دو قسمت برجسته مدور در چپ و راست مي باشد. محراب سلجوقي اين ايوان در ضلع جنوبي آن واقع شده و در قسمت فوقاني آن محل يك كتيبه كه در اطراف اين ايوان نصب شده بوده است، مشاهده مي ‌شود ولي كم ترين اثري از خود كتيبه باقي نمانده است.

مسجد جامع گز که دارای مکانی خوب و تاریخی بوده که از مردمی فعال و باصفا برخوردار بوده که هیچ وقت این مسجد را خلوت و بی شور نمی بینید