امامزاده اسماعیل محله یزد آباد، اصفهان

«یکی از سه مکانی که در اصفهان مزین به قدوم حضرت صاحب الزمان (عج) شده است.» از قول مرحوم شیخ محمدباقر فقیه ایمانی

معماری و نقاشی های فوق‌العاده زیبا و حیرت انگیز

امامزاده اسماعیل از نوادگان امام حسن مجتبی و امام حسین علیه السلام می باشند مرقد و مقبره ایشان در اصفهان، خیابان هاتف و در محلی به همین نام می باشد

امام زاده اسماعیل(ع) یکی از بناهای متبرکه و تاریخی بسیار زیبای شهر اصفهان است. این بقعه متبرکه بنابر شجره نامه های موجود در داخل امام زاده و نظر کارشناسان  متعلق به امامز اده اسماعیل است که با دو یا سه واسطه به امام حسن مجتبی (ع) می رسد. امامزاده اسماعیل در کنار شعیای نبی به خاک سپرده شده است. ایشان یکی از پیامبران بنی اسرائیل و عهد عتیق بوده است. به نظر می رسد در دوران قبل از اسلام مقبره ای بر بالای مزار این پیامبر الهی وجود داشته که به فرمان امام علی (ع) به عنوان مسجد گسترش داده شده و مورد استفاده قرار می گیرد. اسمعیل بن زید بن حسن بن حسن بن علی بن ابی طالب . در سده پنجم هجری مسجد مرمت شده و مناره ای به آن افزوده میگردد که امروزه قسمتی از مناره با بلندی 12 متر همچنان پابرجاست. ساخت امام زاده در دوره صفویه صورت میگیرد . این مکان از سال 1043 (زمان سلطنت شاه صفی ) به نام امام زاده خوانده شد و گرنه تا قبل از این تاریخ یهودیان اصفهان به این مکان نی عیسایا میگفتند. به هنگام بازدید نخست باید از زیر گنبد آجری چهارسوق آن گذشت که دارای بلندای 20 متر و قطر 13.5 متر می باشد به جا مانده از صفویه. این گنبد شکافی عظیم دارد و می گویند شیخ بهایی از این چهارسوق عبور نمی کرده از ترس اینکه مبادا خراب شود و هنوز پس از بیش از 3 قرن به همان وضع دیده می شود. پس از ورود حیاط بزرگ امام زاده و حجره های طلاب نظر بیننده را به خود جلب می کند. میان باغچه ی حیاط امام زاده شیر سنگی کوچکی ست از مهمترین شیرهای سنگی اصفهان که به غنیمت نرفته و با وجود کوچک بودن دیدنی و قابل توجه می باشد. همچنین در حیاط دو سنگاب نفیس وجود دارد که اطراف آن با کاشیهای هفت رنگ ساخته و تزیین شده و در کتیبه آن نام ( شاهپری ) بنت حاج میرزا علی گزی و سنه 1049 هجری به چشم می خورد این کتیبه برجسته و به خط ثلث است . سنگابها هر دو از ریک ساخته شده و یکپارچه هستند. اما بر اثر حوادث طبیعی و یورش بیگانگان ترک خورده اند که بعدها تعمیر شده و اکنون در محفظه ای شیشه ای نگهداری می شوند. یکی از قدیمی ترین درختان چنار شهر اصفهان در کنار این امامزاده بوده است که حدود 30 سال پیش متاسفانه سوزانده شد سر درب امام زاده بسیار زیبا و از کاشی معرق نفیس است که در زمان شاه صفی ساخته شده و اسم آن در حاشیه که دور سر درب است دیده می شود خط این حاشیه از محمد علی امامی به سال 1042 می باشد. درون امام زاده نسب وی آمده که وی را نواده ی امام حسن (ع) معرفی می کند گنبدی از نوع دو پوش بر فضای درونی آن استوار گردیده است. درب امام زاده از فولاد و طلاکوب است و خطوط بسیار نازک از طلا بر زمینه فولاد یا فولاد بر زمینه طلا دارد! گنبد خانه دارای تزییناتی از نوع نقاشی دیواری بسیار نفیس و مقرنس های بی بدیل می باشد و وجود چهار جفت در چوبی منبت کاری شده بر زیبایی آن افزوده است.به سقف و طاقچه ها که نگاه کنیم وجود شکل ( لیر ) میرساند که نقاشان ایتالیایی در آنجا کار کرده اند.سرتا پا دیوارها و سقف این مقبره منقش از خطوط و نقوش طلا بر زمینه آبی و قرمز است. چسبیده به امام زاده ، آرامگاه شعیای نبی است که سنگ قبر آن بسیار کهن و باید از دوره ایلخانان مغول باشد و درون ضریح چوبی منبت کاری شده قرار دارد. کاشی نوشته مسجد کوچک شعیا سال 1112 هجری را نشان می دهد.

همانطوری که در تصاویر مشاهده می فرمایید مکان میراثی می باشد و مکانی دلنشین برای انجام فرائض دینی و مذهبی و همچنین آرامش روحی - معنوی زائران از اطراف و اکناف به این مکان مراجعه می نمایند و پس از سلام و تحیات نسبت به انجام امور دینی خود اقدام می کنند. زیارت قول حق

مسجد شعيا و امام زاده اسماعيل اصفهان اين بنا در جوار مجموعه بناهاي امام زاده اسماعيل، مشتمل بر بقعه امام زاده، گنبدخانه بزرگ، مرقد و مسجد شعيا و تأسيسات ديگر واقع شده و بر طبق مدارك مكتوب، اصل بناي آن مربوط به قرن اول هجري و بر طبق مدارك موجود معماري، مربوط به دوره سلجوقي است. به هنگام رواج اسلام در اصفهان ظاهراً در همين محل كه به نام خوشينان معروف بوده، مسجدي بنا شده بوده كه امروزه هيچ اثري از آن برجاي نمانده است. صاحب «مجمل التواريخ و القصص» كه كتاب خود را در سال 520هـ . ق تأليف كرده، چنين مي ‌نويسد: «جامع خوشينان، نخستين مسجد بود كه به اصفهان بنا كردند در اسلام و بناء آن ابوخناس مولي اميرالمؤمنين عمربن خطاب كرد در خلافت علي بن ابي طالب عليه السلام». بر جانب مرقد شعيا نيز كتيبه‌اي به خط نستعليق مورخ 1112هـ . ق ثبت است كه مسجد شعيا را اولين مسجد معرفي مي ‌كند كه در اصفهان توسط ابوعباس مفتي به روزگار علي بن ابي طالب بنا شده است. مسجد كنوني شعيا، كوچك و بسيار ساده است و تنها در ضلع جنوبي آن، محرابي با تزيينات و كتيبه‌هايي كاشي كاري مورخ 110هـ . ق و به خط است. در داخل اين محراب، محراب كوچك تري از سنگ مرمر شفاف بسيار نفيس است و بر آن، شعاير مذهبي حجاري كرده‌اند. در ضلع خاوري مسجد، شبستاني وجود دارد كه در دوره اخير تجديد ساختمان شده و بر طبق كتيبه گچ بري محراب آن كه مورخ 1115هـ. ق است، باني ساختمان، محمد هادي كاشاني بوده است. از مسجد قديمي شعيا در شمال باختري امام زاده اسماعيل، چند پاطاق قديمي با طاق‌هايي كه بعداً بر آن ها نهاده شده و بقاياي مناره‌اي برجاي مانده كه به نظر مي ‌رسد مربوط به دوره سلجوقي باشد. سطح مناره در پايين، ساده است و در بالا با نقوش آجركاري تزيين شده است. در ارتفاع 30/5 متري، بعد از پايه، قطر منار 65/2متر است و بر بالاي آن، در دوره‌هاي بعدي، گلدسته‌اي كاشي كاري افزوده‌اند. مجموعه بناهاي امام زاده اسماعيل به شماره 112 به ثبت تاريخي رسيده است.

محل تاریخی محسوب میشه و بسیار قدیمیه و معماری جالبی داره با نقاشی های سقفی و گچبری ها و در و پنجره های چوبی قدیمی

جای بسیار زیبایی واقع شده و خود امام زاده رو بهش رسیدگی کردن و ظاهر خوبی داره و بهت از دور آرامش میده

مامازاده اسماعیل قدیمی و مخروبه است باید مسئولین بهش رسیدگی کنن. مکانی مذهبی و معنوی.

مکانی فوق العاده آرامش بخش و روحانی، با رنگ ها و طرح های خیره کننده