آرامگاه استاد حسین بهزاد محله شهید غیوری، تهران

استاد حسین بهزاد (زاده ۱۲۷۳ و متوفی سال ۱۳۴۷) نقاش ایرانی متولد تهران بود. این استاد سال‌ها کارمند فنی اداره کل باستان‌شناسی و استاد مینیاتور هنرستان هنرهای زیبای تهران بود و بعدها نام خیابانی که وی در تهران سکونت داشت به نام حسین‌ بهزاد تغییر کرد ولی پس از انقلاب، نام آن خیابان نیز به نام خیابان شهید نو فلّاح تغییر داده شد. گفته شده که خانه او در تهران بنابر وصیتش آموزشگاه نقاشی شده‌ است. شیوه مینیاتور قبل از او، همان شیوه رایج مغولی بود به‌طوری‌که حتی آداب و رسوم مغولی در آنها به چشم می‌خورد؛ شکل‌ها شبیه هم و یکنواخت بود. استاد حسین بهزاد، این شیوه را عوض کرد و شکل‌های ایرانی را وارد مینیاتور کرد. گفته می‌شود که وی نخستین نقاش مبتکر مینیاتور پس از صفویان بوده‌است و این هنر را از گرایشی که در زمان قاجار به سمت نقاشی‌های روسی پیدا کرده بود به سمت نقاشی‌های ایرانی بازگرداند. بسیاری بر این باورند که هر چند او معتقد به پیروی از سبک خاصی در نگارگری نبود ولی ابداعات و تغییرات ایجاد شده توسط او به‌وجود آورنده سبک خاص وی بود که در عین حال تاًثیرگذار بر آثار نگارگران هم عصر خود بوده‌است. این ویژگی‌ها عبارتند از: طرد چهره‌های مغولی و تبدیل آن‌ها به چهره‌های کاملاً ایرانی رعایت اصول آناتومی در حدی که به فرم اصلی کار لطمه نزند رعایت قوانین مناظر و مرایا (پرسپکتیو) به صورت بصری حذف ریزه‌کاری‌های اضافی و پرهیز از ایجاد شلوغی در طرح تأکید بر طراحی و قدرت بخشیدن به خط با تند و کند کردن آن‌ها نشان دادن حالات درونی و روحی افراد به وضوح استفاده از رنگ‌های محدود یا درجه‌بندی‌های یک‌رنگ در خلق آثار استفاده از قلم‌گیری سفید بر زمینه تیره خارج نمودن اندازه آثار از حد یک کتاب و مطرح نمودن آن به صورت تابلویی مستقل بکارگیری سوژه‌های جدید مانند به تصویر درآوردن چهره بزرگان علم و ادب و هنر و نیز ترسیم آداب و رسوم زندگی مردم و...