حمام تاریخی کن محله کن، تهران

امروز من رفتم درب ورودی اون بسته بود منتها یه دالون قدیمی بود که فکر کنم مربوط به حمام بود بعد 300 متر بالاتر مسیر قنات رو دیدم که آب حمام رو تامین می کرد ولی الان خشک بود با یه دیوار خیلی خیلی قدیمی که مشخص بود از بستر رودخونه هست چون پر از ریگ و شن بود این هم عکس دیوار و مسیر آب حمام

قبل از بازدید از این بنای تاریخی اطلاعاتی که من از جاهای مختلف جمع آوری کردم در مورد این بنا رو مطالعه کنید.. از مسیریاب نشان خیلی خیلی سپاسگزارم که این بستر را فراهم کرده تاما بتونیم خیلی راحت تر هم به اون مکان بریم و هم این که در موردش کمی اطلاعات بدونیم.. حمام کن مربوط به دوره قاجار است و در تهران، بخش کن، محله اسماعیلیان واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۲ شهریور ۱۳۸۰ با شمارهٔ ثبت ۳۷۹۱ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.حمام کن تهران با معماری قاجاری کم نظیر در کوچه پس کوچه‌های پر شده از ساختمان‌های جدید نونوار، می‌درخشد؛ حمام کن با معماری قاجاری که از قضا مرمت نصف و نیمه‌ای هم از سوی میراث فرهنگی تهران در سال‌های گذشته در این حمام صورت گرفته است.مساحت حمام کن ۲۰۵ متر مربع است؛ حمام کن دارای دو طبقه و زیر زمین بوده است. برای گرم کردن آب حمام های عمومی در کن اوایل از برگ درختان ،خار بیابان و هیزم و فضولات حیوانات ، و بعدها از نفت سیاه و نفت سفید استفاده می کردند . برای ساخت حمام معماران از سنگ،آجر و ملات شن و آهک استفاده می کردند و ظاهر سطوح داخلی حمام از خاک رس ، آهک، به همراه الیاف گیاهی مانند کاه و بعضاً از مو استفاده میشد،آب بندی کف خزینه نیز بوسیله قشری از خاک رس،آهک،پشم بز،پیه،موم زنبور عسل،کرباس و غیره که برای جلوگیری از نفوذ آب به داخل آتشدان انجام وسپس لایه ضخیمی از ساروج بر روی آن کشیده می شد. بعد ها از سیمان و ماسه و کاشی برای اینکار استفاده می کردند . روی تابلویی که پیش از این سردر این حمام نصب بود، نوشته شده بود؛ «پس از ورود آب لوله کشی به روستا و برچیده شدن خزینه فضاهای حمام با تیغه بندی مجزا شده و با نصب دوش تغییر شکل یافته است. همچنین با حذف بعضی تیغه‌های قدیمی مابین حمام زنانه و آتش خانه فضاها به یکدیگر متصل شده‌اند. این حمام در سطحی پایین‌تر از سطح طبیعی زمین قرار داشته و دارای دو بخش مردانه و زنانه بوده است. حمام مردان دارای فضای رختکن بوده و فضاهای آن دارای پلان چیلیپا بودند، حمام زنانه نیز دارای ورودی مجزا و رختکن مربع و سربینه آن مستطیل شکل بوده است و این حمام ۸۰۰ سال قبل ساخته شده و در فهرست آثار ملی نیز به ثبت رسیده است.» حمام قدیمی کن را سال ۱۳۸۰ و با شماره ثبت ۳۷۹۱ میراث فرهنگی در فهرست آثار ملی ثبت کردند، گفته می‌شود سند این بنا را به یکی از بخش‌های دانشگاه شهید بهشتی واگذار کردند و برخی اقدامات مرمتی برای حمام انجام دادند، حتی در بخش‌هایی نیز مقاوم‌سازی روی آن انجام شد، ولی در نهایت بنا را نیمه‌کاره به حال خود رها کردند. کن را یکی از مناطق قدیمی تهران که نه، بلکه از دهکده‌های ری معرفی می‌کنند، منطقه‌ای با حدود ۲۰۰۰ سال قدمت، حتی به واسطه‌ی‌قرار گرفتن یکی از بزرگترین رودخانه‌های قدیم ری که از کوه‌های امامزاده داوود در این منطقه سرچشمه داشته و تا دریاچه قم می‌رود این قدمت را به آن نسبت داده‌اند، درختان کهن‌سال چندصد ساله، امامزادگان کن و آداب و سنن خاص منسوخ شده‌اش را از دیگر خصوصیات این منطقه‌ی تاریخی معرفی می‌کنند اما به نظر می‌رسد این اتفاق دست‌کم امروزه دیگر فایده‌ای برای توجه بیشتر به قدمت این منطقه نداشته باشد. چه برسد به ساخت‌و سازهای اطراف این بنای تاریخی که کاملا مشخص است در نبود هیچ نیروی یگان حفاظت و نظارت درستی از سوی میراث فرهنگی در طول سال‌های گذشته انجام شده‌اند!

حمام اسماعیلیان مربوط به دوره قاجار است و در تهران، بخش کن، محله اسماعیلیان واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۲ شهریور ۱۳۸۰ با شمارهٔ ثبت ۳۷۹۱ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. حمام تاریخی کن، چندین پله پایین‌تر از سطح زمین است حکمت پایین بودن حمام‌ها این بوده که بتوانند خزینه را به وسیله آب‌های سطحی پر کنند.دور تا دور حمام هم حجره‌هایی ساخته می‌شد که «شاه نشین» نام داشته و بیشتر جایی برای بزرگ‌ترها، سرشناس‌ها و پولدارهای محله بوده است. سیستم آب‌رسانی در این حمام به شکل شگفت‌آوری طراحی شده بود و خزینه آن هم به‌گونه‌ایی بود که آب خیلی به آسانی گرم می‌شد. ضمن اینکه برخلاف بسیاری از حمام‌های سنتی، این حمام ۲ بخش مردانه و زنانه داشت و اهالی محله برای حمام رفتن نیاز به شیفت‌بندی نداشتند.

برای گرم کردن آب حمام های عمومی در کن اوایل از برگ درختان ،خار بیابان و هیزم و فضولات حیوانات ، و بعدها از نفت سیاه و نفت سفید استفاده می کردند . برای ساخت حمام معماران از سنگ،آجر و ملات شن و آهک استفاده می کردند و ظاهر سطوح داخلی حمام از خاک رس ، آهک، به همراه الیاف گیاهی مانند کاه و بعضاً از مو استفاده میشد،آب بندی کف خزینه نیز بوسیله قشری از خاک رس،آهک،پشم بز،پیه،موم زنبور عسل،کرباس و غیره که برای جلوگیری از نفوذ آب به داخل آتشدان انجام وسپس لایه ضخیمی از ساروج بر روی آن کشیده می شد. بعد ها از سیمان و ماسه و کاشی برای اینکار استفاده می کردند

من رفتم. اصلا پیداش نکردم. انتهای مسیر یه ساختمان خرابه دیدم که درش قفل بود. اگه اون بوده واقعا متاسفم که چرا مکان های تاریخی رو اینطوری خراب می کنند

خیلی خوب است

توصیه می کنم حتما از این مکان تاریخی دیدن کنید

لطفا عکس بزارید

عالیه