آرامگاه شوریده شیرازی محله نیستان - سعدی، شیراز

شوریده شیرازی، حاج محمد تقی، ملقب به فصیح‌الملک، متخلص به شوریده، پدرش عباس پیشه‌ور از اعقاب اهلی شیرازی، شاعر معروف دوره‌ی قاجار[۱] است. زادروز او به تاریخ (۱۲۷۶ هجری قمری) در شیراز بود. او در روز پنج‌شنبه (۲۱ مهر ۱۳۰۵ خورشیدی) برابر با ششم ربیع‌الثانی (۱۳۴۵ هجری قمری) در زادگاه خود درگذشت و در جوار آرامگاه سعدی به خاک سپرده شد. در سال (۱۲۸۸ هجری قمری) به زیارت مکه مشرف شد و در سال (۱۳۰۹ هجری قمری) به بوشهر و بندرعباس سفر نمود. شوریده در سال (۱۳۱۱ هجری قمری) به اتفاق حسین‌قلی‌خان نظام‌السلطنه مافی به تهران رفت و به همراهی میرزاعلی‌اصغر صدراعظم به دربار ناصرالدین‌شاه راه یافت و از جانب او به فصیح‌الملک ملقب شد. ناصرالدین‌شاه به خاطر سرودن قصیده مدحیه، قریه بورنجان واقع در بلوک کوهمره فارس را به او بخشید. شوریده به سال (۱۳۲۳ هجری قمری) ازدواج کرد. نخستین فرزندش را که پسر بود حسین نام نهاد. شوریده از این‌که صاحب فرزندی شده، از فرط خوشحالی غزلی سرود که چند بیت از آن را می‌بینید: هم‌خوابه من دوش برایم پسری زاد نور بصری بهر من ِ بی‌بصری زاد این کلبهٔ ویرانهٔ من باغچه‌ای گشت زآن باغچه سروی شد و زان سروبَری زاد از گریه او شب همه شب، دوش نخفتم پیداست ز شوریده که شوریده‌تری زاد شوریده قبل از مرگ، اشعاری برای سنگ مقبره خود سروده که با این بیت شروع می‌شود: چون برین در، سر و کار است به رحمان ِ رحیم نه امیدم به بهشت است دلت را خانۀ ما کن مصفّا کردنش با من به ما درد دل افشا کن مداوا کردنش با من اگر گم کرده ای ای دل کلید استجابت را بیا یک لحظه با ما باش پیدا کردنش با من اگر دره به رویت بسته شد دل بد مکن بازآ در این خانه دق الباب کن واکردنش با من بیاور ذره اشکی که من هستم خریدارش بیاور ذره ای اخلاص دریا کردنش با من بیا قبل از وقوع موت روشن کن حسابت را بیاور نیک و بد را جمع و منها کردنش با من چو خوردی روزی ما را شکر نعمت کن غم فردا مخور تامین فردا کردنش با من اگر عمری گنه کردی شو نومید از رحمت تو توبه نامه را بنویس، امضا کردنش با من